MY : Episode 19 'Thank You' -END-

-19-
-Thank You-
ชานยอลมีสีหน้าตกใจหลังจากฟังประโยคเชื้อเชิญ ผมลูบสันกรามคมอย่างยั่วยวน ดวงตาคมหลับพริ้มอย่างเพลิดเพลินยามผมไล้นิ้วไปตามกรอบหน้าหล่อ ผมโน้มลำคอแกร่งให้ก้มลงมาก่อนจะประกบริมฝีปากลงไป เรียวปากอิ่มขบเม้มสลับกับเล็มเลียไปตามริมฝีปากผมอย่างชำนาญ ลิ้นยาวสอดใส่เข้ามาในโพรงปากผม ความหวานละมุนที่อีกฝ่ายมอบให้กันทำให้รู้วูบไหวที่ท้องน้อยอย่างประหลาด
"อื้อ อื้อ" ผมครางประท้วง เพราะการบดเบียดริมฝีปากแสนเนิ่นนานทำให้ผมขาดอากาศหายใจ ผมผละออกจากร่างสูงเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ เพียงแค่ชั่ววูบเดียวชานยอลก็ดึงผมเข้าไปประกบปากใหม่ มือหนาลูบไปตามหน้าขาผมอย่างยั่วยุ ขนผมลุกชันไปทั้งตัวอย่างไม่อาจห้ามได้ กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกอย่างอ้อยอิ่ง ผมก้มลงมองสรีระแสนสวยงามของคนตรงหน้า กล้ามเนื้อหน้าท้องที่เรียงตัวเป็นลอนสวย ผมลูบมัดกล้ามนั้นด้วยหัวใจเต้นแรง เห็นชานยอลถอดเสื้อมาก็หลายครั้ง แต่ไม่เคยมาสังเกตละเอียดแบบนี้มาก่อน ผมลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ตอนที่ปลดหัวเข็มขัดออก กางเกงยีนส์เนื้อดีหล่นไปอยู่ข้อเท้าตามแรงโน้มถ่วง เหลือเพียงบ๊อกเซอร์ตัวบางที่ปิดบังแก่นกายกำยำที่เริ่มชูชันแข็งตัวดันเนื้อผ้าออกมา
ผมลดตัวลงให้อยู่ท่ายืนเข่า ก่อนจะถอดบ๊อกเซอร์ออกอย่างอ้อยอิ่ง ตัวตนของชานยอลชูชันอยู่ตรงหน้าผมในระดับสายตาพอดี ขนาดของมันใหญ่โตจนผมตกใจ ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตอนเรามีอะไรกันตอนนั้น ช่องทางของผมถึงเจ็บระบมเป็นอาทิตย์ ผมกอบกุมแท่งเอ็นอย่างเก้ๆ กังๆ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยต้องทำแบบนี้ให้ใคร ชานยอลคือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่ผมจะทำให้ ผมจูบเบาๆ ที่ปลายยอดเอ็นที่แดงปลั่ง น้ำกามสีขาวขุ่นซึมออกมาเล็กน้อย ผมอ้าปากเอาท่อนเอ็นอุ่นเข้าปาก ดูด เม้ม และชักมันขึ้นลงเหมือนที่ชานยอลเคยทำกับผม
"ซี้ด ซี้ด อ๊าส์ อ๊าส์ คยองซูครับ ชานยอลเสียวมากเลย ไปจำมาจากไหนเนี่ย" ผมมองชานยอลที่ใบหน้าบิดเบี้ยวไปเพราะความเสียวที่ผมมอบให้
"ผมก็จำมาจากที่ชานยอลทำให้ผมแหละ" ผมตอบ สะโพกแน่นเด้งรับสัมผัสจากผมยามที่ผมชักท่อนเอ็นให้เร็วขึ้น
"อย่างนั้นแหละคยองซู ซี้ด เร็วอีก เร็วอีก ชานยอลใกล้เสร็จแล้ว อ๊าส์ อ๊าส์" เสียงทุ้มครางออกมา ผมรีบชักท่อนเอ็นนั้นให้เร็วกว่าเดิม น้ำกามสีขาวขุ่นพุ่งใส่เข้ามาในปาก มันเยอะจนล้นออกมาข้างนอก ผมกลืนมันลงคอเพื่อดับกระหาย ชานยอลก้มลงมอบจุมพิตให้ผมอีกครั้ง ริมฝีปากสวยเล็มเลียไปรอบปากของผม น้ำกามมากมายที่เลอะอยู่ขอบปากถูกเช็ดออกจนหมดโเยเจ้าของของมัน ชานยอลยกผมขึ้นให้อยู่ในท่าลิงอุ้มแตง ผมเอนตัวกอดร่างกำยำไว้ทันที มือหนาจับตัวตนที่ยังคงแข็งขืนอยู่ จ่อที่ปากทางร่วมรัก ปลายดอกเห็ดที่ดุ่นอยู่ที่ให้ผมครางออกมาด้วยความเสียว
"อ๊าส์ ชะ ชานยอลครับ ใส่มัน ใส่มันเข้ามาในตัวผมเลย ผมพร้อมแล้ว" ชานยอลมองหน้าผมอย่างชั่งใจ
"ไม่เป็นไรครับ ใส่มาเลย ผมไม่เจ็บ" ใบหน้าหล่อพยักลงอย่างเข้าใจ ตัวตนที่ผมไม่ได้สัมผัสมานานค่อยๆ แหวกช่องทางรักเข้ามาอย่างยากลำบาก ผมเอนหน้าซบกับไหล่กว้างพร้อมกับจิกเล็บบนกล้ามเนื้อแน่นเพื่อหาที่ระบาย แม้จะเคยร่วมรักกันมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เพราะระยะห่างที่เราทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรกันมันนานจนทำให้ร่างกายผมกลับสู่ภาวะปกติ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจึงไม่ต่างจากครั้งแรกที่ผมได้สัมผัส
"อ๊าส์" ชานยอลส่งเสียงออกมาตอนที่ส่งท่อนเอ็นเข้าไปได้จนสุดทาง ผมเงยขึ้นมองหน้าชานยอล สายของอีกฝ่ายที่มองมาเต็มไปด้วยความห่วงใย
"ผมไม่เป็นไรครับ ทำต่อเถอะ" สะโพกแน่นขยับช้าๆ ให้ผมช่องทางผมชินกับสิ่งแปลกใหม่ที่อยู่ในตัวเสียก่อน
"อ๊ะ อ๊ะ ชานยอลครับ คยองซูเสียว เสียวมากเลย" ผมบอกร่างสูงที่กำลังขับเคลื่อนแก่นกายเข้าออกอยู่ ผมสอดมือเข้าไปตามไรผมหนาเข้มแล้วออกแรงยามเอวสอบขยับเข้ามาอย่างหนักหน่วง ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนความเสียวซ่าน ผมดึงชานยอลให้เข้ามาใกล้กว่าเดิมแล้วทาบริมฝีปากลงไป แรงกระแทกจากกลางลำตัวทำให้เราสองคนจูบกันไม่ถนัด ผมจับใบหน้าคมให้อยู่นิ่งๆ ลิ้นเรียวตวัดฉกชิมความหวานในโพรงปากผมอีกครั้ง ขายาวก้าวลงจากโซฟาแล้วเดินไปทางห้องน้ำ สายน้ำจากฝักบัวที่ไหลลงมากระทบตัวทำให้ผู้ชายตรงหน้าผมดูเซ็กซี่อย่างที่ผมไม่เคยเจอ ชานยอลจับให้ผมหันหน้าเข้าหาผนังห้องน้ำ ขายาวเตะให้ขาผมแยกออกจากกัน ก่อนจะดันท่อนเอ็นเข้ามาอีกครั้ง ผมแหงนหน้าครางเสียงดัง ไม่อาจทนเก็บเสียงครางแห่งความสุขนี้ได้
"อ๊าส์ ชานยอล คยองซูเสียวมากเลย แรงอีกครับ แรงอีก" สะโพกผายขยับเข้าออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ นี้ สลับกับเสียงครางของผมกับชานยอลที่ร้องออกมาไม่ขาดสาย
"อ๊าส์ ฟิตดีจัง ซี้ด ซี้ด โอ้ว อื้ม" มือหนาเอื้อมมาข้างหน้าแล้วกอบกุมตัวตนของผมไว้ ชานยอลชักท่อนเอ็นของผมขึ้นลงพร้อมกับกระแทกตัวตนจากทางด้านหลัง จากความเสียวซ่านที่มีอยู่แล้ว พุ่งทะยานขึ้นเป็นเท่าตัว เพียงไม่นานน้ำกามก็พุ่งออกมาจากปลายแท่งเอ็นของผม ตัวตนผมห่อลงกับไปอยู่ในสภาพเดิม เหลือก็แต่ตัวตนของชานยอลที่ยังแข็งขืนไม่ยอมอ่อนลงง่ายๆ ชานยอลจับผมพลิกกลับมาเผชิญหน้า แขนแกร่งยกขาของผมข้างหนึ่งเกี่ยวกับเอวคอดไว้ แล้วสวนท่อนเอ็นเข้ามาอีกครั้ง
"อื้ม ชานยอลครับ คยองซูใกล้เสร็จแล้ว" ผมพูดเสียงสั่น แรงกระแทกทำให้ผมไม่มีแม้แต่แรงจะยืน ผมเกาะไหล่กว้างไว้แน่น แขนแกร่งเกี่ยวเอวผมไว้ไม่ให้ผมร่วงลงไปกับพื้น
"อีกนิดนะคยองซู อีกนิด" เอวสอบขยับเร็วขึ้น ชานยอลทิ้งตัวพิงผมก่อนที่ร่างหนาจะกระตุกพร้อมน้ำคาวที่พุ่งออกมาจนเต็มช่องรักไปหมด
"อ๊าส์ / อ๊าส์" ผมกับชานยอลครางออกมาพร้อมกันเมื่อการร่วมรักของเราจบลง ผมกอดชานยอลไว้อย่างต้องการหาที่พึ่ง เพราะการทำกิจกรรมอย่างว่าที่แสนยาวนานทำให้ผมไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะทำอะไร มือหนาหยิบสบู่ข้างตัวมาถูชำระร่างกายเราสองคน แขนแกร่งอุ้มผมขึ้นแล้วพาออกมาข้างนอก ชานยอลวางผมลงที่เตียงก่อนตัวเองจะล้มตัวลงนอนข้างกัน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ผมหดตัวอเตโนมัติ ชานยอลคงรู้ว่าผมหนาวจึงหยิบผมห่มขึ้นมาคลุมร่างกายเราสองคนไว้
"ไม่แต่งตัวก่อนเหรอครับ" ผมถาม
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวตอนเช้าก็ทำใหม่"
"บ้า" ผมด่าออกมาเบาๆ แล้วสอดตัวเข้าหาไออุ่นจากอ้อมแขนแกร่ง ไม่รู้ว่าชานยอลไปคึกมาจากไหน ถึงได้อึดไม่ถอยขนาดนี้
"ชานยอลครับ" ผมเรียกคนตัวโต ทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"ว่าไงครับ"
"ทำไมตอนที่เจอกันครั้งแรก ชานยอลถึงชอบแขวะ ชอบพูดจาทำร้ายจิตใจผมเหรอครับ?" ผมถามสิ่งที่สงสัย ตอนที่เจอกันครั้งแรกชานยอลไม่เคยทำดีกับผมเลย มีแต่ทำให้ผมโมโหเสียมากกว่า
"อ๋อ เรื่องนี้เอง ก็ตอนที่คยองซูเอาแต่ตามตอนที่ชานยอลยังเป็นเทรนนี่อยู่ ชานยอลถูกค่ายเรียกไปเตือนเพราะคยองซูเอาแต่ตามต้อยชานยอลนี่แหละ ชานยอลเลยโกรธคยองซูมากเพราะมันทำให้ชานยอลเกือบไม่ได้เดบิวต์" ผมมุดหน้าเข้ากับแผงอกเปลือยเปล่า นี่ผมทำให้ชานยอลเกือบไม่ได้ทำตามความฝันตัวเองเหรอเนี่ย
"ผมขอโทษนะครับที่ทำให้ชานยอลต้องเดือดร้อน"
"แล้วคยองซูล่ะ รู้จักชานยอลได้ไง" ผมเงยหน้ามองคนที่กำลังกอดอยู่ ภาพเหตุการณ์ตอนผมเดินทางเข้ากรุงโซลเพื่อสมัครเรียนก็ลอยเข้ามาในหัว

ตอนนั้นเป็นเวลาห้าทุ่มกว่าแล้ว ผมกำลังเดินไปตามฟุตบาทที่ไร้ผู้คนเพื่อกลับที่พักที่อยู่อีกไม่ไกล แต่อยู่ดีๆ ก็มีกลุ่มวัยรุ่นจากไหนไม่รู้มายืนขวางทางผมเอาไว้
"เอ่อ ผมขอทางหน่อยครับ" ผมพูดอย่างประนีประนอม ในที่ที่ตัวเองไม่คุ้นเคย การทำตัวให้นอบน้อมถือเป็นสิ่งที่ผมท่องไว้ตลอดไม่เคยลืม
"จะรีบไปไหน ดึกดื่นอย่างนี้ทำไมมาเดินคนเดียว ไม่กลัวโดนใครฉุดไปเหรอ" มือสากจับคางผมส่ายไปมา ผมสะบัดหน้าออกอย่างนึกขยะแขยง
"ปล่อยผมไปเถอะครับ คุณไม่รู้จักผม แล้วผมก็ไม่รู้จักคุณ อย่ามายุ่งเกี่ยวกันเลยครับ"
"ปล่อยก็ได้ แต่กระเป๋านี่ ฉันขอนะ"วัยรุ่นคนนั้นว่าพร้อมกับดึงกระเป๋าไปจากมือผม ผมกอดกระเป๋าไว้แน่นอย่างหวงแหน กระเป๋าใบนี้สำคัญกับผมมาก ถ้ามันหายไปผมจะติดต่อกับที่บ้านยังไง
"ปล่อยนะ เอาของผมคืนมา" ผมพยายามยื้อ แต่ก็สู้แรงของอีกฝ่ายไม่ไหวจนถูกกระชากล้มลงกับพื้น
"เห้ย! พวกมึง คืนกระเป๋าให้เด็กนั่นไปซะ" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นทำให้ผมเงยหน้ามอง ผู้ชายตัวสูง หูกางที่มีใบหน้าหล่อเหลากำลังยืนเผชิญหน้ากับวัยรุ่นหลายคนที่เพิ่งแย่งกระเป๋าผมไป
"มึงคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาสั่งกู"
"กูเป็นใครไม่สำคัญ แต่ถ้ามึงไม่คืนกระเป๋าให้เจ้าของ พวกมึงเจ็บตัวแน่"
"เหอะ เจ็บตัวงั้นเหรอ เก็บปากดีๆ ของมึงไว้หยอกน้ำข้าวต้มที่โรงพยาบาลเถอะ" วัยรุ่นที่ผมคิดว่าเป็นหัวหน้าพุ้งเข้าไปเตรียมชกหน้าของผู้ชายที่มาช่วยผมไว้ แต่ฝ่ายนั้นก็ไวพอที่จะหลบได้ทัน ผมมองฉากต่อสู้ระหว่างกลถ่มวัยรุ่นกับชายปริศนาที่มาช่วยผม สุดท้ายวัยรุ่นกลุ่มนั้นก็แพ้และหนีไป
"นี่ ของนาย" ผมหยิบกระเป๋ามากอดไว้แนบอกอย่างหวงแหน
"ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้" ผมโค้งตัวขอบคุณอีกฝ่าย
"ไม่เป็นไรหรอก แล้วนายจะไปไหน เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง เผื่อพวกนั้นมันวกกลับมาทำร้านนายอีก"
"ผมจะไปที่นี่ครับ" ผมชี้ไปที่ตึกสูงที่อยู่ถัดไปอีกไม่ไกล อีกฝ่ายพยักหน้ารับ เราทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโรงแรมที่ผมอาศัยอยู่ชั่วคราว
"ขอบคุณนะครับ คุณ..."
"ไม่ต้องรู้จักชื่อกันหรอก ยังไงซะก็ไม่ได้เจอกันอยู่ดี ฉันไปละ ดูแลตัวเองดีๆ นะ"
"ครับ" ผมมองตามร่างสูงที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ จนลับตาไป หลังจากนั้นผมก็ตามหา และสืบประวัติจนไปเจอชายคนนี้ที่หน้าค่ายเพลงยักษ์ใหญ่แห่งหนึ่ง ผมเข้าไปถามประชาสัมพันธ์จนได้รู้ว่าอีกฝ่ายชื่อปาร์คชานยอล ผมจึงตัดสินใจเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่โซลและมักไปดักรอชานยอลที่หน้าค่ายบ่อยๆ เพื่อเอาขนมกับอาหารไปให้ จนหลังๆ มาที่ผมไม่ค่อยได้เจออีกฝ่ายเท่าไหร่เลยเลิกตามไป จนได้รู้ว่าสาเหตุที่ไม่ค่อยได้เจอเป็นเพราะชานยอลย้ายไปอยู่อีกตึกเพื่อเตรียมการเดบิวต์

"และผมก็ตามชานยอลมาตลอดจนได้เข้าร่วมรายการ Married with You กับชานยอลนี่แหละครับ" ชานยอลพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ
"เพราะอย่างนี้คยองซูถึงตามติดฉันแจเลยสินะ"
"ใช่ครับ" ผมยิ้มแป้น มือหนาหยิกแก้มผมอย่างหมั่นเขี้ยว
"เจ้าเด็กดื้อ ขี้ตื๊อตั้งแต่แต่วัยรุ่นเลยนะเรา"
"ก็ชานยอลมีพระคุณต่อผมนี่ครับ ผมก็ต้องตอบแทนให้ ไม่ถูกเหรอครับ"
"ตอบแทนจนทำให้ฉันเกือบไม่ได้เดบิวต์เนี่ยนะ"
"แฮร่ๆ ผมขอโทษครับ"
"แต่ยังไง ชานยอลก็ต้องขอบคุณคยองซูนะที่ไม่เคยลืมชานยอล และยังตามหาจนรู้ว่าชานยอลทำงานที่ไหน ขอบคุณคยองซูด้วยนะที่ยังรักชานยอลแม้ชานยอลจะทำไม่ดีมากมายกับคยองซู"
"ผมเองก็ต้องขอบคุณชานยอลเหมือนกันครับ ที่เปิดใจและรักผม ผมเองก็ไม่รู้เหมือนว่าถ้ารายการไม่ให้ผมวันนั้น ผมจะได้อยู่เคียงข้างชานยอลในวันนี้ไหม" ผมกับชานยอลสบสายตากันนิ่งโดยไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงสายตาที่บอกเล่าความรู้สึกของเราสองคน ความรักมากมายถ่ายทอดออกมาผ่านดวงตาคมที่ผมชอบมอง ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดผ่านแขนกำยำที่โอบกอดผมไว้ ผมหลับตาลงช้าๆ ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปในอากาศ แขนแกร่งกระชับกอดให้แน่นกว่าเดิมก่อนที่ผมจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป

ขอบคุณโชคชะตาที่พาให้ผมมารู้จักกับผู้ชายคนนี้
ขอบคุณโอกาสที่ทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับชานยอล
ขอบคุณความเจ็บปวดที่ทำให้เราสองคนรู้หัวใจตัวเอง
ขอบคุณวันนี้ที่ทำให้ผมได้มีชานยอลอยู่เคียงข้าง
ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งผู้ชายคนนี้มาให้ผม
ขอบคุณครับ

-Happy Ending-